به گزارش
آریاورزش، امیر خوش خبر دیروز قبل از بازی آخز ایران با روسیه، در یادداشتی از همه ملی پوشان والیبال و غیرتی که به خرج دادند تشکر کرد.
« اینجور مواقع به عنوان یه کلیشه که خیلی هم آزاردهنده است همه میگن : نمیدونم از کجا شروع کنم یا نمیدونم چی باید بگم یا من کوچکتر از اونم که براتون صحبت کنم و ....... اما من نه اینجورى که شاید میشناسید منو اهل کلیشه و ادا و اطوار و ...... نیستم. اتفاقا برعکس،هم دقیقا میدونم چی باید بگم هم میدونم که الان وقت حرف زدنه.اصلا من ندونم کی باید بدونه ؟منی که هرلحظه هر آن با شما زندگی کردم.بیش از خانواده ام باشما بودم. بذارید روراست باشم. بیش از خودم با شما بودم. اینکه به شما چقدر علاقه دارم و چقدر دوستتون دارم رو ولش کنید که اصلا صحبت کردن در این مورد وقت تلف کردنه. هرچی هست ظاهر و باطن میدانید و حس می کنید.
چیزى که نمیدانم این است که آیا می دانید در این مدت چه کرده اید ؟ نه نه.... اصلا بحث این نیست که فلان تیم را بردید و به فلان تیم باختید و حماسه آفریدید و از این حرفا. خوب ! اینا رو هر روز تو روزنامه ها میخونید. اخبارش رو می گیرید. راستش اینا خیلی مهم نیستند. میگذرند. به این چیزا دلخوش نشوید. اینا با دوتا باخت میگذرند. زمان بیرحم است. حافظه مردم بدجورى ضعیف است . نسیان که آمد سراغشون انگار نه انگار که تو این سالن چه ها گذشت . ما تو این مدت شدیم فولاد آبدیده. محکمتر از این حرفاییم. چه ها که ندیدیم. ما خیلی چیزهارو باهم زندگی کردیم. اینا تو هیچ روزنامه و رسانه اى نیست . به کی میخواهیم بگیم از غربت ، از ١۶ ساعت تو هواپیما مچاله شدن ، از تمرین های کسل کننده، از مسابقه هایی که عضلاتمون رو مثل خوره خورد ، از استرس هایی که به گوشت چرخ کرده تبدیلمون کرد ، از شب هایی که درد استخوان ها نذاشت تا صبح چشم روهم بذاریم ، از قاطی شدن شب و روز ، از خستگی هاى ویرانگر ، از حرف هاى آدم هایی که فرق والیبال و آبگوشت رو نمیفهمن ، از کنایه هایی که بوى حسادت میده ، بوى عقده و منیت ، از تنهایی هامون، زمانهایی که هرکس تو لاک خودش بود. به چه کسی شکایت کنیم ؟ به اونایی که فکر میکنن ده هزار کیلومتر اونورتر توى دیسکو و کاباره وقت میگذرونیم و حال می کنیم. نه ! اینارو به هیشکی نمیشه گفت. من و شما اینارو خوب میدونیم.
خوب حالا اگه نمیدونید بدونید. شما والیبال رو کردید ورزش اول این مملکت. شما میلیونها انسان رو مرد و زن کوچیک و بزرگ کشوندید توى خانه ها تا کنار فرزنداشون کنار پدر و مادرشون بشینند و با خیال راحت فریاد بزنند و شادى کنند و حسرت بخورند و ساعت ها به شیرینی و خوشی صحبت کنند و بازى هاتون رو و حرکاتتون رو مرور کنند . شما پس از سالها مزه شیرین کانون گرم خانواده رو دوباره ساختید . شما توپ والیبال رو از پستوی گرد گرفته و تاریک بیرون آوردید و بردید توى کوچه ها ، توى خونه ها ، توى باغ ها و حیاط ها .مردم توى سیزده بدر دیگر نه فوتبال که والیبال بازى میکنند. تورهاى نامرئی ساخته شده از یک رشته کش و نخ و طناب تو هر کوچه پس کوچه اى دیده میشه . پدرها میخوان بچه هاشون برن والیبال بازى کنند. کی تو این مملکت صحبت والیبال بود؟ کی صفحه اول حتی روزنامه هاى غیر ورزشی عکس والیبال و والیبالی بود؟ کی رئیس جمهور و وزیر و وکیل از وایبال صحبت میکردند؟ کی سیاست مداران دنبال این بودند که با والیبالی ها عکس بگیرند؟ کی ایرانی داخلی و خارجی دست در دست هم نام ایرانی رو فریاد زدند ؟ چه کسی غیر از فوتبال و کشتی ورزش دیگرى تو این مملکت میشناخت ؟ اینا یادگار شماست.
شما در تنگناى روزهاى کسل کننده ، در هزارتوى دلهره آور تحریم و توافق و جامعه سیاست زده ، با ساده ترین و کم هزینه ترین شکل شادمانی و نشاط یعنی ورزش ، مردم رو به کوچه و خیابون کشوندید . شما افسردگی رو جارو کردید . مردم توى جلسه هاى خانوادگی شبانه شون از والیبال حرف میزنند نه از توافق هسته اى و جنگ و موشک و داعش و هزار و یک بدبختی دیگه . شما در شلوغ ترین ساعات روز ، خیابان هارو خلوت کردید .شما ساده ترین مردم را هم به کارشناس هاى بزرگ وایبال تبدیل کردید . شما فرهنگ " حرف بس است عمل ، عمل " رو به جامعه تزریق کردید . شما بزرگوارانه یاد دادید که می توان بزرگ بود و ادعایی نداشت . شما بزرگ بودید خیلی خیلی بزرگ.
بگذارید یواشکی ، خصوصی و خودمانی چیزى به شما بگویم. چیزى که اعتقاد من است . چیزى که دیده ام و لمس کرده ام . به نظر من شما هیچ بدهی به این مردم ندارید. شما دِین تان را ادا کردید. و گمان میکنم بتوانم این را در هر زمان و مکانی شهادت بدهم.
ما نیازى به صفحه اول روزنامه ها نداریم . ما دنبال تشویق و پاداش نیستیم . که اصولا چیزى ندیدیم که دنبالش باشیم . ما زندگی کردیم مثل یک خانواده . تعصب نشان دادیم . براى هم غصه خوردیم . گفتیم و خندیدیم . عصبانی شدیم . بالا رفتیم . آسیب دیدیم . افت کردیم . اسممان را به فریاد شادى از دیگران شنیدیم . غره نشدیم . فخر نفروختیم . خود را فراموش نکردیم . ما درس دادیم . یاد دادیم . به خیلی ها یادًدادیم . خیلی چیزها به خیلی ها یاد دادیم .
احساس کردم که باید این حرفا رو امروز بزنم . نمیخواستم تو باد پیروزى ها خوابیده باشم . شاید مثل خیلی ها . شکست هم یک روى سکه است مگه نه ؟ اگر چه من هرگز هرگز و هرگز شکست ندیدم . من خانواده پرجمعیتم را دیدم که همیشه خوب بودند ...نه ! بهترین بودند . همیشه بهترین بودند . اما خوب ! توپ است و یک زمین مستطیل کوچک و ١٢ جفت دست که همیشه آماده است . حالا چند سانت اینور یا اونور یا جلو یا عقب . نه ! اینا اصلا مهم نیست . براى من خانواده ام مهم است . این خانواده (١۴) نفره . و روابطم و عواطفم که اینارو به هیچ قیمتی نمیفروشم . به هیچ قیمتی .
من هم با شما اوج گرفتم . من هم مطرح شدم. من هم معروف شدم. من هم سر زبان ها افتادم. من هم سرى بین سرها درآوردم . من هم رشد کردم. من هم با غرورم آشتی کردم . من هم بین دوست و آشنا جایگاهی فراتر از قبل یافتم . به مدد شما. به برکت وجود شما . گمان نکنید که نمیدانم . خوب میدانم که شما با من چه کردید . به من چه دادید.
براى من پایان کارى وجود ندارد تا زمانی که شما هستید. به خاطر همه چیز همه چیز که اگر یکی یکی بگم باید ساعتها اینجا بنشینید از شما ممنونم. من فقط میتوانم از طرف خودم حرف بزنم . من نماینده هیچ کس نیستم . شما غیرت من ، ناموس من ، شغل من ، به یاد ماندنی ترین و شیرین ترین خاطرات من، و بهترین و بهترین دوستان من هستید . به خاطر همه چیزهایی که میدانم و من میدانم از شما سپاسگذارم . بخاطر بزرگواریتان ، شکیبائی تان ، آقائی تان و اینکه بسیارى از اوقات رعایتم کردید و کنار آمدید و گذشت کردید و همین است که در برابر میلیون ها انسان روسفیدًهستم از شما ممنونم . از همه شما ممنونم به خاطر همه آنچه که به من داده اید .
دلنوشته ام به بچه های با غیرت تیم که همشون و مثل یاشارم دوست دارم.
[box type="shadow" align="" class="" width=""] خبرآنلاین[/box]