به گزارش آریاورزش در حالیکه همه علاقه مندان به والیبال در سراسر جهان منتظر بازی جذاب و و دیدنی از دو تیم ایران و لهستان بودند و بیشتر هواداران و کارشناسان هم پیش بینی یک بازی پنج ست را میکردند اما برخلاف دیدارهای گذشته دو تیم ایران و لهستان این بار خبری از ست پنجم نبود و تیم والیبال ایران در نخستین دیدار جام یادبود واگنر بازی را 3-0 با نتایج 25-19، 29-27، 25-17 واگذار کرد.
در ابتدا باید گفته شود که چیزی که بسیار واضح است برای انتقاد کردن خیلی زود است چون این بازیکنان در اولین بازی رسمی در کنار هم قرار گرفتند ولی باید هرچه زودتر به هماهنگی لازم برسند چون میدانید خیلی زود دیر میشود، اما به هرحال چند نکته اساسی را با هم مرور میکنیم.
تیم ملی ایران با چند تغییر عمده نسبت به ترکیب لیگ ملتها در این تورنمنت حاضر شد. موضوعی که در این دیدارکاملا مشخص بود عدم هماهنگی بازیکنان با هم بود که نه تنها قادر به اجرای برنامه های تیمی نبودند بلکه دچار سردرگمی هم شدند.
ایران به جز ست دوم که پایاپای با تیم لهستان پیش رفت و توانست امتیازات را جبران کند در ست اول و سوم حرف چندانی برای گفتن نداشت و خطاهای فردی و عدم تمرکز در زدن توپها باعث شد بسیاری از امتیازات را ما خود به تیم لهستان دهیم.
بین دفاع روی تو و خط دفاع عقب زمین فاصله بسیار زیادی بود و بازیکنان اصلا جایگیریهای درستی در بسیاری از امتیازات نداشتند و یا توپ ها را میپراندند و یا به توپ ها نمی رسیدند و حتی برخی توپها را دنبال هم نمیکردند.
بازیکنان در زدن اسپک بسیار عجولانه اقدام میکردند و هیچ هدفی در زدن ضربه نهایی نداشتند. صرفا محکم زدن اسپک در دنای امروز والیبال جوابگو نیست، والیبال یک شطرنج با حرکت های قدرتمند است باید برای هرحرکت فکر کرد و هوشنمدانه آن را اجرایی. توپی که با یک ضربه آهسته میشد به یک امتیاز تبدیل شود را با چنان شدتی وارد زمین لهستان میکردند که یا با دفاع لهستان مواجه میشد و یا به اوت میرفت. در حالت توپ های برگشتی هم یا حمایتی از توپها انجام نمیشد و یا قادر به کسب امتیاز از آن توپ نبودند.
موضوع دیگری که در این بازی بسیار دیده شد صحبت کردن بیش از حد بازیکنان با هم و به قول خودمانی تر غر زدن های مکررشان به همدیگر بود.( من رفتم ، تو رفتی ، او باید برود نیست) والیبال ورزش انفرادی نیست، همه با هم به عنوان یک تیم مسئولیت دارند و ان هم کسب امتیازات و پیروزی در بازی است. گرفتن و یا از دست دادن یک امتیاز به واسطه تنها یک فرد نیست بلکه مسئولیت ان با است، اما رفتار ازیکنان با هم و همچنین صحبتها و زبان بدنشان این موضوع را به خوبی نشان دهنده نارضایتی آنها از یکدیگر بود.
اینطور به نظر میرسد بچه ها هنوز نه به خودشان نه به هم تیمی خود اعتماد کامل ندارند و هنوز همدیگر را به عنوان یک تیم قبول ندارند. شاید به همین دلیل همدیگر را مقصر میدانند. امید است در بازی های آینده این موضوع رفته رفته بهبود یافته و رفع شود.
هنوز برای نتیجه گیری و بررسی کیفیت تیم بسیار زود است باید صبر کرد و دید به چه صورت تیم جلو خواهد رفت