مرضیه راد/به گزارش اختصاصی آریاورزش متئو اندرسون یکی از چهره های محبوب در دنیای والیبال آمریکا و جهان است که چه در زمینه ملی برای کشورش و چه در زمینه باشگاهی در تیم زنیت کازان -یکی از پرافتخارترین باشگاه های دنیای والیبال- نظر علاقمندان زیادی را به خود جلب کرده است.
در ادامه شما گفتگوی جذاب و شنیدنی با اندرسون از کنار گذاشتن تحصیلات دانشگاهی تا روسیه غول خفته دنیای والیبال و اضافه شدن به این بزرگان روسی را خواهید خواند. با آریاورزش همراه باشید:
وقتی ۱۴ ساله بود والیبال را شروع کرد...
- ظاهرا به خاطر والیبال مجبور بودی ساله های زیادی را دور از خانه سپری کنی. با تمام اینها به نطر میرسد که این ورزش در خانواده شما تاریخچه بلندی دارد و شما جوانترین فرد خانواده هستید که در حال حاضر والیبال بازی میکنید؟
اندرسون: بله حق با شماست، پدربزرگ من با پدر و مادرش والیبال بازی میکرد. دو خواهر بزرگتر من ایمی و جاشوآ هر دو در مدرسه و دانشگاه های خود والیبال بازی میکردند ولی هیچکدام از آنها مثل من والیبال را حرفه ای پیگیری نکردند و ادامه ندادند.
- به نظر میرسد والیبال را دیر شروع کردید اینطور نیست؟ اندرسون: ۱۴ ساله بودم که والیبال بازی کردن را شروع کردم.
- چرا؟ اندرسون: خوب ببینید والیبال در آمریکا ورزش معروف و محبوبی مثل ورزشهایی چون بیسبال یا فوتبال آمریکایی نیست. و من هم ابتدا با آن ورزش ها شروع کردم و از یک سنی به بعد وارد دنیای والیبال شدم. در حال حاضر هم با اینکه بیشتر تمرکزم روی والیبال است اما گاهی بسکتبال و یکسری بازی های سنتی قدیمی آمریکایی را بازی میکنم.
- وقتی دانشجو بودید اولین جایزه رسمی خود را دریافت کردید، منظورم در دانشگاه پنسیلووانیا است!؟ اندرسون: همه تیم های دانشگاه ها بر اساس مناطق جغرافی خود به سه بخش تقسیم می شوند. من سه سال در یک تیم دانشجویی بازی کردم و هر سال به عنوان قهرمانی رسیدیم. هر سه سال در گروه خودمان اول شدیم و توانستیم به چهار تیم نهایی در NCAA راه پیدا کنیم. اما سال آخری که من به عنوان دانشجو در آنجا بازی کردم موفق شدیم عنوان قهرمانی را به دست آوریم.
- دانشگاه را تمام نکردید؟ اندرسون: مجبور بودم تمام سال درس بخونم و کلی مسائل سخت و مشکل را یاد بگیرم. والیبال دنیای دیگری را برای من باز کرده بود و این بخش از زندگی انگار برایم جذاب تر بود تا اینکه بخواهم درس بخوانم و این شد که درس و دانشگاه را رها کردم و اولین قرار داد خودم را با باشگاه کره اسکایوکرز امضا کردم. دو سال برای این تیم بازی کردم. دو سال هم در ایتالیا و برای آپنینس بازی کردم و بعد از مسابقات المپیک لندن به روسیه و باشگاه زنیت کازان آمدم. اینکه بخواهی هم ورزشکار حرفه ای باشی و هم تحصیلات عالیه داشته باشی در کنار هم بسیار موضوع سخت و حتی میشود گفت یه جورایی غیر ممکن است.
- ممکن است که شما بعد از دوران حرفه ای ورزشیتون دوباره به دانشگاه برگردید و ادامه تحصیل بدید؟ اندرسون: همه چیز ممکن است پیش بیاید. ولی واقعا نمیدانم که به این مدرک و تحصیل نیاز دارم یا نه... !!؟ مگر اینکه، که خیلی بعید به نظر میرسد جایی به کارم بیاید ولی تا آن موقع اصلا به این موضوع فکر نمی کنم. من قصد دارم حداقل تا المپیک توکیو ۲۰۲۰ بازی کنم و نمی دانم که بعد از آن چه خواهد شد.
- بهترین عنوانی که تا الان کسب کرده اید مدال برنز المپیک ریو دوژانیروی برزیل است. بیایید در مورد تیم ملی آمریکا با هم صحبت کنیم. تیم شما یکی از تیم های بزرگ و هماهنگ حال حاضر والیبال جهان است. تورنمنت ها را خیلی خوب شروع میکنید ولی در اواسط کار و در مواقع حساس عملکرد خوبی ندارید مانند بازی های المپیک ۲۰۱۲ لندن و یا مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۱۴ در لهستان و اخیرا در المپیک ریو، بازی مرحله نیمه نهایی خود در مقابل تیم ایتالیا را واگذار کردید، که اگر ایتالیا را شکست داده بودید به یک قدمی مدال طلا میرسیدید، چه اتفاقی برای تیم شما در میانه راه می افتد؟ اندرسون: آه از دست این ایتالیایی ها، آنها در المپیک لندن هم مانع صعود ما در گرفتن مدال شدند. می دانید کلا سخت ترین بازی ها در المپیک مسابقات یک چهارم نهایی است که اگر ببری بالا میروی و برای مدال گرفتن بازی میکنی و اگر ببازی هیچ، همه چیز تمام می شود و شما باید وسیله هایت را جمع کنی و مستقیم برگردی خانه. در مرحله گروهی در المپیک لندن تیم ما فوق العاده کار کرد و ما عالی بودیم. اگرچه در آن بازی با تیم ایتالیا در یک سطح بودیم ولی ایتالیایی ها برای مدال گرفتن بیشتر جنگیدند و ما بازی متوسطی از خودمان نشان دادیم.
- بررسی کرده اید که بفهمید علت ناکامی شما در این مرحله چه مسائلی می تواند باشد؟ اندرسون: بله صحبت هایی انجام گرفته و به این نتیجه رسیده اند که به احتمال زیاد به دلیل اینکه بازیکنان در مسابقات المپیک باید به مدت دو هفته خود را در بالاترین سطح آمادگی قرار دهند، شرایط نگه داری بسیار سخت و دشوار بوده و کار آسانی نیست. احتمالا برخی از مربیان در محاسبات خود دچار اشتباه می شوند و همانطور که دیدید در مسابقات قهرمانی جهان لهستان، ما بازی های خودمان را اصلا خوب شروع نکردیم. در هیچ کدام از مسابقاتمان در مقابل تیم های ایتالیا، فرانسه، بلژیک، استرالیا نتوانستیم قدرت واقعی خودمان را نشان دهیم. تنها یک شانس داشتیم که بتوانیم در تورنمت باقی بمانیم ولی در بازی مقابل آرژانتین وحشتناک بازی کردیم و فکر می کنم اعتماد به نفس ما بعد از ۶ پیروزی که در لیگ جهانی در فلورانس به دست آورده بودیم کلا از بین رفت. در مورد ریو هم باید بگویم که شرایط فرق می کرد و افراد جدیدی به تیم ما اضافه شدند.
- فکر می کنم بهترین بازی شما جدال برای کسب مقام سومی بازی های المپیک در مقابل تیم روسیه بود؟ اندرسون: بله واقعا همینطور است و این اتفاق افتاد. می دانید که هر ورزشکار بزرگی دوست دارد به بزرگترین رؤیای ورزشی خودش برسد و من هم از این قاعده مستثنی نیستم و همراه با تیم آمریکا توانستیم مدال برنز مسابقات المپیک ریو را به دست آوریم که خیلی برایم ارزشمند است. وقتی در جام جهانی برنده نشوی و در لیگ جهانی هم دستت خالی بماند این میشود که المپیک دیگر باید مدال برنز را به دست بیاوری.
[caption id="attachment_101012" align="aligncenter" width="888"]
تصاویر دیدار رده بندی المپیک ۲۰۱۶[/caption]
- اما در سطح باشگاهی هم کم عنوان نیستید و عناوین خوبی دارید؟ اندرسون: من خیلی خوش شانس بودم که توانستم در بهترین تیم باشگاهی جهان حضور داشته باشم و برای این تیم بازی کنم. فکر کنم فقط یک المپیک دیگر پیش رو داشته باشم تا بتوانم قهرمان المپیک بشوم. ولی اینکه توانستیم با تیم آمریکا مدال برنز المپیک ریو را به دست آوریم خیلی برایم ارزشمند است. ما معمولا وقتی با بچه های تیم آمریکا دور هم می نشینیم و در مورد تیم روسیه صحبت می کنیم همیشه از این تیم به عنوان غول خفته یاد می کنیم که باید خیلی مراقب آن بود و اصلا نباید این تیم را دست کم گرفت. در آن بازی، دو ست مقابل روسیه در ریو نتوانستیم کاری از پیش ببریم و مریبان که دیدند تیم روسیه، روسیه ای که در مرحله مقدماتی بود نیست مجبور شدند تغییراتی را در تیم ایجاد کنند تا بتوانیم به سکوی سوم برسیم. با تغییرات جدید و آمذن پریدی به میدان روند بازی کلا عوض شد و فکر می کنم هیچ کس در آن بازی به اندازه رید پریدی به کمک تیم ما نیامد و عامل پیروزی ما در آن بازی جز پریدی کسی نبود. حتی روس ها هم از این نتیجه متعجب بودند و دیگر نتوانستند بازی خود را به نمایش بگذارند. پریدی از لحاظ روانی و ذهنی تیم ما را به بازی برگرداند و ان چیزی بود که در آن زمان تیم ما شدیدا به آن احتیاج داشت. من آماده بازی در هر پستی برای باشگاه زنیت هستم.
- در زنیت شما به عنوان مدافع قدرتی بازی میکنید در حالی که در آمریکا پست شما قطر پاسور است، در کدام پست احساس بهتری دارید و راحتتر بازی میکنید؟ اندرسون: بله همینطوره، برای من فرقی نمی کند که در چه منطقه ای بازی کنم، این که من بتوانم در میدان حضور داشته باشم و عملکرد خوبی داشته باشم برای من کافی است. اگر فردا مربی مرا در وسط تور هم قرار دهد و بگوید بازی کن من بی چون چرا تسلیم اوامر ایشان خواهم بود.
- و اگر واقعا روزی اینکار را از تو بخواهد، انجامش میدهی؟ اندرسون: خوب نه فکر نمی کنم دیگه تا این اندازه بخواهد سخت گیری کنند..(میخندد)
- شما خیلی به خانواده و بستگانتان وابسته هستید، با این تفاسیر تا حالا به تشکیل خانواده فکر نکردید؟ اندرسون: من پیوند جدا نشدنی با خانواده و فامیلم دارم. اما متاسفانه آنها خیلی دور هستند و این باعث می شود که من خیلی دلتنگ آنها شوم. زندگی در جریان و دنیا پیشرفت کرده و مثل قبل نیست.. سال های اخیر من کمتر از ۱۰ روز متوالی در خانه بودم. به طور کلی در آمریکا مثل قبل خانواده ها خیلی زود تشکیل نمی شوند، مثلا مادر من وقتی ۲۲ سالش بود اولین فرزندش را به دنیا آورد. اما امروز بیشتر ازدواجها دیرتر صورت میگیرد و من هم مشکلی نمی بینم که بعد از ۳۵ سالگی پدر بشوم. به احتمال زیاد وقتی دوران حرفه ای بازی ام تمام شد و از این همه جابجایی قاره ای خلاص شدم. شغلی را برای خودم دست و پا می کنم و یا اینکه شاید در همین ورزش ماندم ولی واقعا نمی دانم، نمی توانم پیش بینی کنم که در ۵ سال آینده وقتی ۳۵ سالم می شود چه اتفاقی خواهد افتاد. و این در حالیست که من در آوریل سال آینده ۳۰ ساله خواهم شد.
- شما گفتید که می خواهید برای تیم آمریکا تا المپیک توکیو و همچنین تیم زنیت کازان بازی کنید، پس نمی خواهید تیمتان را عوض کنید؟
اندرسون: خوب من خیلی دوست دارم که با تیم آمریکا به بالاترین هدفم که مدال طلای المپیک است برسم و از طرفی هم خیلی لذت بخش هست که در کنار بازیکنان بزرگ و فوق ستاره ای چون لئون و میخائیلوف در تیم زنیت کازان بازی می کنم و دوست دارم همچنان در کنار آنها باشم. من آماده ام که در هر شرایطی برای تیم زنیت کازان بازی کنم و دلیلی نمی بینم که به تیم یا حتی کشور دیگری بروم. من در کازان بسیار خوشحال و راضی هستم از مدیریت باشگاه ، مربیان بازیکنان، همه چیز همه چیز را دوست دارم. [caption id="attachment_40869" align="aligncenter" width="777"]
مت اندرسون[/caption]